Sam Fender is een jonge kerel uit Newcastle die ergens eind 2017 zijn eerste songs op de wereld losliet. Sindsdien gaat het pijlsnel voor hem. Hij speelde een jaar geleden nog in de kleine Witloof Bar van de Bota, nu een uitverkochte Madeleine en vermoedelijk zal in februari volgend jaar hetzelfde gebeuren in de AB. In de zomer volgen er ongetwijfeld festivals. Zijn succes heeft hij te danken aan enkel radiohitjes die hij scoorde. In augustus jongstleden verscheen zijn langverwachte eerste langspeler “Hypersonic Missiles”. Dat hij op de Brit Awards werd verkozen tot “ meest beloftevolle nieuwkomer” was natuurlijk ook goed voor de airplay en de marketing.

De Madeleine zaal was goed volgelopen met een gemengd publiek (qua leeftijd) maar met op de eerste rijen vooral jonge dames. Hij kwam op met zijn band en ze openden met een stevig rockend en nijdig klinkend “Millennial”. Snel, kort, krachtig en puntgaaf dat het mij deed denken aan de jonge Joe Jackson. Op dat elan ging hij voort met “Will We Talk” dat al duchtig werd meegezongen op de eerste rijen. “All Is On My Side” was een trager , melodieus nummer met een sax break en een knappe gitaarsolo. Bij mij refereerde dit naar de VS versie van Fleetwood Mac. Met “Borders “ en “Dead Eyes” ging het tempo weer de hoogte in. Energie genoeg. Maar in het laatste nummer ook wel wat maatschappijkritiek. We kregen nog “Spice” een rechttoe, rechtaan rockend nummer (denk Oasis). Hij kondigde dan al het einde van zijn concert aan. Hij gaf er dan ook een stevige lap op. Zijn eerste single “Play God” deed de hele zaal meebewegen en had een knap einde. Topnummer van de avond. Dan kwam het titelnummer van de plaat dat hij alleen inzette (en deed denken aan Billy Bragg) om via een mooie saxsolo het concert zogezegd te eindigen. Kon moeilijk want hij was goed een halfuur bezig.

Hij kwam solo terug om “Leave Fast” te brengen. Door zo solo met gitaar hem te horen viel op dat hij een sterke zangstem heeft. Voor een jonge kerel voelt hij zich ook al zeker op het podium. Dat bleek bij de bindteksten en de reacties op wat uit het publiek werd geroepen. Bij “White Privilege” dat mij leek op een Springsteen nummer met andere tekst had hij de quote: “The only way to meet your heroes is in court”. Hij beseft dat hij jat maar hij doet het wel goed. Op verzoek van iemand uit het publiek speelde hij “Saturday”, een knap nummer waarvan ik me afvroeg waarom het niet op zijn setlist staat. De band werd dan terug geroepen om met hem “That Sound” te brengen. Het langste nummer van de set, zeker een volle 3 minuten. En dan was het gedaan.

Eigenlijk was dat een beetje onbegrijpelijk voor mij? Hij had een nummer van zijn setlist geschrapt voor “Saturday” en had dus zeker nog eentje in petto. Nu speelde hij een dikke drie kwartier wat wel weinig is. Maar ik kan wel zeggen dat het een sterke drie kwartier waren van een jonge kerel die zeker nog wat jaren gaat meegaan. Ongeveer alle grote namen hebben hem beïnvloed en hij brengt er een eigen blend van. Mits wat extra nummers zal hij binnen afzienbare tijd bij de top gaan horen. Te volgen en bij gelegenheid zeker eens gaan kijken als hij langs komt.

Lisael

Foto's © Yvo Zels